Expeditie Robinson in Suriname –> Raleigh Vallen

Na een ‘spetterend’ optreden van Yes-R in de Starzz (Daphne heeft zelfs een gesigneerd t-shirt gevangen) was het dan zover; onze trip naar de Raleigh Vallen.

Donderdagochtend nog snel de laatste spullen ingepakt en het busje volgegooid, en met z’n allen op weg richting Gosterie, waar we de eerste grote stop zouden houden. In totaal waren we met 16 man, waarvan wij met 8, vier andere stagaires, twee fransen en een stelletje uit Eindhoven. Kei gezellig toch? ;) En dan gids Boti, kok Yughel en Sharif niet te vergeten. Wij zaten met z’n achten in het busje bij Sharif, die wel houdt van een beetje doorrijden, al dan niet over/langs/in metersdiepe kuilen. Bij Gosterie lekker even afgekoeld in het beekje en roti gegeten, zodat we er weer tegen konden de komende paar uur. Na een hobbelige tocht kwamen we ’s avonds bij Tibiti aan, waar we zouden slapen in een jagerskamp. Dit hield in; een kampje aan de rivier, wat bestond uit een omgevallen boomstronk en een paar palen in de vorm van een kubus waar iedereen z’n hangmatten aan kon hangen.
Eerst in het pikkedonker gegeten, daarna nog even lekker ‘gebaad’ in de rivier, waarbij je niet te veel moest denken aan de piranha’s en de kaaimannen die daar ook rondzwommen. Later op de avond nog even bij het kampvuur gezeten en genoten van de karaoke-show van Renée en Marcia, en dan je hangmatje opzoeken om lekker te gaan tukken. Maar echt lekker was het niet! Zo’n hangmat is niet heel relaxt als je normaal gesproken op je buik slaapt ;) Daarnaast hoor je in het bos toch allerlei geluiden waarbij je soms wat rare en spannende dingen gaat denken, ik moest eerst 3x nadenken voordat ik m’n hangmatje uit durfde om in de bosjes te gaan plassen…

Maargoed, ’s ochtends weer lekker vroeg wakker, op tijd om de kaaiman te zien en vast te houden die andere mensen de avond ervoor hadden gevangen. Hij was niet vrolijk! Er stond al een goed ontbijt klaar met koffie, thee, brood en allerlei beleg. Met een goed gevulde maag gingen we weer op pad, maar dan met de boot. We werden gedropt voor een watervalletje, waarna we zelf door het water over de stenen moesten klauteren naar de andere kant. Onderaan het watervalletje konden we even lekker zwemmen en zonnen, toen de auto’s daar ook waren gearriveerd konden we weer instappen en op weg naar de volgende pitstop. De onverwachte pitstop tussendoor was in een modderkuil, waar we toch wat hulp nodig hadden om er weer uit te komen. Het eindpunt was in Witagron, het punt waar we over stapten op de boot. Niet alleen omdat dat de beste route was, maar ook omdat je eigenlijk niet verder kunt omdat de brug zo goed als onbegaanbaar is (check de foto!), misschien wel te proberen als je levensmoe bent…
In de boot was het nog 3 uur varen voordat we bij Fungu eiland waren, dit is een groot eiland voor de Raleigh Vallen, een verzameling stroomversnellingen in de Coppenamerivier. Dit eiland is iets meer toeristisch, en we waren redelijk blij met een wc, douche en overdekt gebouwtje waar we konden eten en evt slapen. Natuurlijk eerst weer even gezwommen, en daarna helemaal volgegeten aan de pasta, die echt onwijs goed smaakte! De avond was helemaal compleet toen we in het donker op een grote rots aan het water lagen, kijkend naar de sterren met een beker caprinha in de hand, onbeschrijflijk!! :)
De volgende ochtend was er een heerlijk ontbijt klaargemaakt, inclusief scrambled eggs, salades, fruit, kaas, mmmm! Hierna volgde een boswandeling, die uitkwam bij de Moederval, de grootste stroomversnelling van de Raleigh Vallen. Gewoon prachtig! Op de terugweg nog even gezwommen in een watervalletje, waar je zelfs helemaal achter kon gaan zitten, super grappig! Tegen de tijd dat we terugkwamen was het tijd voor een stevige lunch, wat we wel nodig hadden voor de volgende activiteit op het programma; de wandeling naar de voet van de Voltzberg, waar we zouden overnachten in een research centrum. Onderweg genoten van de schitterende pracht en praal van een tropisch regenwoud; hoge bomen, lianen, bloemen, spinnen (mam, echt iets voor jou :-p), rode mieren (10x zo groot als de Nederlandse bosmier), verschillende soorten apen, toekans, ara’s, enz. We waren na een paar uur lopen toch wel blij toen we het bos uit kwamen en uitkeken op de Voltzberg, we waren er bijna! Het research centrum was al een hele tijd niet meer gebruikt, waar de vleermuizen flink van hadden geprofiteerd. Op zolder waren de minste te vinden, dus daar durfden we onze hangmatten nog wel neer te hangen. Het werd al snel donker, dus gegeten bij het kampvuur en daarna de marshmallows erboven gehangen, er was ook overal aan gedacht ;) Nadat iedereen zich misselijk had gegeten was het tijd voor een avondwandeling richting het stenen plateau, waar we weer even van de sterrenhemel hebben genoten. Veel wensen gedaan die avond, de vallende sterren waren bijna niet meer te tellen. Onder het genot van brullende brulapen en een snurkende fransman toch maar een poging gedaan om te slapen…

De volgende ochtend werden we al om 4.45 wakker gemaakt; we gingen de Voltzberg beklimmen, die maar liefs 240 meter de hoogte in telt. In de schemer door het bos, een stuk om de berg heen en op het laatst nog een flink steile klim omhoog, gewoon tegen de rots op. Maar bovenaan was het vervelende gevoel in de kuiten snel vergeten; een prachtig uitzicht over een ‘wakker wordend’ tropisch regenwoud maakte alles de moeite waard! Een letterlijk hoogtepunt! ;) Alleen maar groen om je heen, alles bedekt in nevel, een zonnetje net boven de bomen en dierengeluiden rondom in de lucht. Veel mooie foto’s gemaakt, genoten van het uitzicht en de berg nog een meter hoger gemaakt door middel van een stenen torentje. De terugweg was iets fijner. Bij de hut aangekomen een lekkere boterham met pindakaas gesmeerd, het was immers pas 8 uur ’s ochtends. Hierna volgde de wandeling terug naar Fungu eiland, die net zo mooi en lang was als op de heenweg, maar ietsje vermoeiender omdat we er dus al een klimmetje op hadden zitten die dag. Aan het einde van de weg wachtte ons een aangenaam watervalletje, waar we maar al te graag even onder gingen staan om het bezwete en kleffe gevoel even af te spoelen.
Bij Fungu eiland gingen we meteen weer door; de heenweg die we in twee dagen hadden afgelegd, gingen we nu terug in één dag. Dus weer in de boot, een paar uur terug gevaren, de auto’s weer ingeladen bij Witagron, en weer over de hobbel/kuilen/modder-weg richting Gosterie, waar de laatste stop van de trip zou plaatsvinden. Bij Gosterie nog BBmetR gegeten (bruine bonen met rijst, lekker Surinaams), iedereen doei gezegd, en weer snel door naar Paramaribo, want het was al aardig laat ondertussen.
Maar we waren nog maar net een kwartiertje onderweg en ineens… alles stil en donker… Stonden we daar; in het pikkedonker, alleen op een verlaten zandweg, midden in de rimboe, bang voor slangen en spinnen, zonder bereik en zonder benzine…! De eerste tien minuten doodeng, daarna best spannend dat je dit toch maar even mee mag maken. Ik moet zeggen, het maakte het avontuur wel compleet :) En dan is het wachten op een auto. Gelukkig duurde het maar een half uur voordat Boti in zijn Jeep voorbij kwam. Hij heeft ons met een trekkabel tot het eerstvolgende indianendorp gesleept, daar konden we wat benzine in de tank gooien en doorrijden tot Paramaribo. Ondertussen was het al nacht, dus we waren allemaal best blij dat we weer lekker thuis waren. Eerst maar een frisse douche om al het zwart van me af te spoelen, daarna lekker in een schoon lekker bed… Natuurlijk heerlijk geslapen!
Vanochtend nog even niet naar het ziekenhuis gegaan, de wekker om 5.30 was toch echt veel te vroeg na zo’n vermoeiend weekend. Dus in plaats van gewerkt heb ik lekker uitgeslapen, foto’s op de computer gezet en lekker nagenoten van een onvergetelijk weekend!!! :D
De foto’s zijn dus ook heel mooi (en het zijn er heel veel), een kleine verzameling is dus weer op m’n fotosite te vinden (picasaweb.google.nl/amandatrompenaars).
Tot het volgende avontuur! (ik verheug me nu al op de volgende) ;)

Liefs uit een avontuurlijk Suriname!
XXX Amanda