Bobo (bakra) in de bush

Hey iedereen, I’m back in Par’bo-town!
De week van de Medische Zending in Ladoani zit er alweer op, gisteravond zijn we weer geland in Paramaribo. Het was echt een super leuke week, ik heb me prima vermaakt tussen de boscreolen (lees; de echte bosnegers)… Ik zal even een paar hoogtepunten met jullie delen. ;-)

Zaterdagochtend naar ‘Schiphol’: de plaats waar alle bussen vertrekken naar de verdere oorden. Niet zo makkelijk als het lijkt, want er staan wel 20 busjes met 20 chauffeurs die willen dat je daarbij instapt en zelfs je bagage uit je hand proberen te trekken om het alvast in het busje te leggen. Maar… het busje wat als eerste vol is vertrekt ook als eerste, en iedereen zegt natuurlijk dat ie als eerste vertrekt. Op goed geluk maar in een redelijk comfortabel busje gestapt. Om 7.00 waren we daar dus al, en om 9.30 vertrokken we pas, wel als eerste!
Over de bauxietweg naar Brownsweg gereden, maar de airco ontbrak dus de ramen stonden een beetje open, wat resulteerde in een mooi indianen-kleurtje op onze gezichten en overal waar je keek! Onderweg stapten nog een gezin in met 5 kinderen om een stukje mee te rijden, wat de reis even iets minder comfortabel maakte. Maar na 4 uur waren we bij Atjonie, onder aan het Brokopondo-meer. Hier moesten we over stappen in een korjaal, maar ook hier het probleem; welke?? Ik ging met Celine (ander Nederlands meisje) in een korjaal naar Ladoani, hier moest zij ook naartoe. Renée ging in een andere korjaal naar Djumu, nog een stukje verder. Na anderhalf uur varen waren we bij Ladoani, de arts zag me al aankomen en liet me het huisje even zien. Het werd al snel donker en er was geen elektriciteit, dus even iets gegeten (je moest al je eten voor de week zelf meenemen) en verder niet zoveel.
Ik kwam er wel achter dat Ladoani alleen maar bestaat uit de Medische post en het vliegveld, het dorp ligt ernaast en heet New-Aurora.

Zondagochtend genoten van het mooie uitzicht op de rivier, en maar meteen begonnen met het binnenlandse leven; baden in de rivier. :-) Er was geen stromend water dus het baden, de afwas, de was en het schoonmaken van het eten ging in de rivier, de wc spoelde je door met emmers water uit de rivier en om te drinken gebruikte je regenwater, maar omdat het de droge tijd is moest je daar wel zuinig mee zijn. Als enige blanke ben je niet zo anoniem, dus al snel waren er een aantal kinderen om me heen die nieuwsgierig even kwamen kijken (en hielpen met het wassen van m’n bauxiet-kleren :-p) Daarna even naar de kerk geweest en even door het dorp gelopen om te kijken hoe het daar was, maar natuurlijk al meteen verdwaald... De mensen spreken nauwelijks Nederlands en m’n Saramakaans was nog niet zo goed om de weg terug te vragen (ik was al blij dat ik mijn ‘oe deno’ (goedendag) al snel onder de knie had) maar uiteindelijk herkende ik weer een paar hutjes en struikjes en kwam ik weer bij de Medische Post. De rest van de dag heb ik gevuld met het hangen in m’n hangmat, met veel bezoek van nieuwsgierige kindjes die vooral je haar en horloge erg interessant vinden, en ’s middags had de arts voor me gekookt (ook hier kip met rijst).

Maandag was een Chinese feestdag; een vrije dag in Suriname, zelfs in Ladoani! Northe nam Celine en mij mee naar Gunsi, een dorpje naast Ladoani, ongeveer 20 minuutjes lopen. Daar was een heerlijke soela (stroomversnelling) waar je in kon zwemmen. Hier hebben we de hele ochtend lekker gelegen en ’s middags nog even door New-Aurora gelopen en met wat mensen gepraat, ik kreeg meteen een mooie pangi te leen want dat hoorde er toch ook wel bij ;-) Toen het donker was zijn we nog even op kaaimannenjacht gegaan, maar helaas was er op dat moment geen kaaiman te bekennen…

Dinsdag de eerste polidag, na een frisse duik in de rivier natuurlijk.
Even snel iets over de medische post van Ladoani:
- de enige post in de omgeving met een arts, de rest had alleen maar gezondheidsassistenten
- veel radiocontact dus met de zes andere dorpen zonder arts
- twee kleine spreekkamers, een radiokamer, een apotheek, een klein lab, een wondruimte, een verloskamer en een observatiekamer met drie bedden voor mensen die echt heel ziek zijn.
- elke dag een soort van themadag; maandag en vrijdag algemene poli, dinsdag zwangeren controles, woensdag chronische patiënten en donderdag consultatiebureau en huisbezoek
- alles moet volgens protocol, omdat ze niet al te veel mogelijkheden hadden voor onderzoek en bepaalde behandelingen, anders moesten mensen naar de stad.
Op dinsdag kon ik dus meteen beginnen met de zwangeren-controles, wat goed uitkwam met m’n gynaecologie-coschap. Ik mocht al best veel doen, al had ik de zuster nog wel echt nodig om te vertalen. Na het werk ben ik meteen met br. Patrick meegegaan naar Jaw-Jaw, een dorpje verderop, omdat daar een begrafenis was. Het was een half uurtje varen, en de begrafenis was ook echt heel apart om mee te maken, heel anders dan hier in Nederland, de overledene gaat echt letterlijk dansend en zingend naar de hemel. Met zonsondergang weer terug gevaren, mooie foto’s gemaakt.

Woensdag hadden we een drukke dag met de chronische patiënten, heel veel mensen hebben daar suikerziekte en een hoge bloeddruk. In de middag heb ik weer genoten van m’n hangmatje (het leek wel vakantie! ;-)) en ben ik even met Celine in de kreek gaan zwemmen. De arts had me weer uitgenodigd om mee te eten, hij had een heerlijke vis klaargemaakt (kwikwi), waarbij je wel eerst de kop, staart, schubben en graten moest verwijderen. Maar de overblijfselen waren heel lekker! :-p

Donderdag kon ik mee op thuisbezoek, ook apart omdat je dan in alle hutjes komt en ziet hoe mensen daar leven (meestal heel klein en donker). In de middag nog een keer naar Gunsi gegaan en in de soela gelegen, was goed bevallen de vorige keer… De rest van de avond ben ik bij de zuster thuis geweest, gezellig wat gedronken en gekletst.

Vrijdag was de laatste dag alweer, al wat spulletjes ingepakt, nog mee poli gedraaid, voor de laatste keer door het dorpje gelopen om nog snel wat mooie foto’s te maken, en toen ik naar het vliegveld (lees; grasveld) liep werd ik uitgezwaaid door wat kindjes. Nog even wachten op het vliegtuig en daar werd ik herenigd met Renée, die in Djumu al was opgestapt. De start was een beetje hobbelig over de graspollen, maar het uitzicht was heel mooi, laag vliegend over de broccoli-velden van Suriname. Na 45 minuten vlogen we alweer boven Paramaribo, en na een gladde landing op het asfalt en een taxiritje waren we ineens weer thuis in de Archimedesstraat. Als mooie afsluiting ben ik nog uit gaan eten met Renée, toch maar naar het pannenkoekenhuis ;-)

En nu zit de ‘vakantie’ er alweer op! Als ik had geweten dat het in Ladoani zo mooi, leuk en heerlijk zou zijn was ik waarschijnlijk wel wat langer dan een weekje gebleven, het gaat dan toch wel heel snel voorbij. Maargoed, ik heb er in ieder geval ontzettend van genoten, ik zal er nog vaak aan denken, en eigenlijk heb ik nog veel meer leuke dingen te vertellen maar dat doe ik wel weer in Nederland.
Ik heb ook veel leuke foto’s, een aantal staan weer op internet: picasaweb.google.nl/amandatrompenaars

Voor nu: oe deno!!! :-D
-X- Amanda